اولین نقاشی امیر علی

پسر گلم ديشب اولین نقاشی خود را كشيدي؛

پر از غرور و افتخار شدم، لذت بردم، جون گرفتم و همه ي خسته گيهام دررفت. پاداشم رو گرفته بودم. امیرعلی عزيزم: شاهد مداد گرفتنت، آن هم به طرز خاصی بودم و هرکدوم از مداد رنگیات که نوک نداشت و تو نمی تونستی نقاشی کنی و با شیرین زبونی خاصی میگفتی مامان نمیشه و مدادت رو با یه مداد دیگه عوض میکردی و با خودت میگفتی با این، با این. چه لحظات شیرینی است اين واقعه ي عظيم بودنت. پسرم دارد نقاشي میکشد.

آميزه اي از رنگهاي صورتي و نارنجي و قرمزو آبی كه با هيجان تمام از  مدادرنگیهاش که توي انگشتاي كوچيكش شکل خاصی داشت،روي كاغذ سفيد دفتر شكل میکشید.

اين باشكوهترين لحظات من خواهد بود.لحظه هایی که پسرم در حالی که دراز کشیده و با اشتیاق فراوان مداد رنگیها را در دستان کوچکش فشار میدهد و مرا هم دعوت به نقاشی میکند و میگوید مامان بیشین نجاشی ( نقاشی ) كاش به همين رنگها كه كشيدي بتوانم این لحظات زیبارا ثبت کنم.