حس وظيفه

امير علي ﺟﺎن ؛

دوﺳﺖ دارم وﻗﺘﯽ ﺑﺰرگ ﺷﺪی ، آﻧﻘﺪری كه ﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﺧﻮب و ﺑﺪ رو از ھﻢ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪي ،به همه ﺑﮕﻮﯾﯽ كه ﭘﺪرو مادرم ﺑﺮای ﻣﻦ در ﺳﺎﻟﮭﺎی اول زﻧﺪﮔﯿﻢ ، زﺣﻤﺘﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪه و آنچه اﻧﺠﺎم داده اند ، از ﺳﺮوظيفه ﺑﻮده اﺳﺖ ، ﺗﺎ همه ﺑﻔﮭﻤﻨﺪ ، وﻗﺘﯽ ﻣﮭﻤﺎﻧﯽ را دﻋﻮت ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ، ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺘﺶ ﺑﺎ ﻣﯿﺰﺑﺎن اﺳﺖ ، نه اينكه ﺑﺮ ﺳﺮ او ﻣﻨﺖ ﻧﮭﻨﺪ كه ﻣﺎ ﺑﺮای ﺗﻮ ﻓﺮش ﻗﺮﻣﺰ ﭘﮭﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ .دوﺳﺖ دارم وﻗﺘﯽ ﺑﺰرگ ﺷﺪی به همه ﺑﮕﻮﯾﯽ اﯾﻦ روزھﺎ ، ﺣﻖ داﺷﺘﯽ در ﻗﺎﻟﺐ ادب ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮐﻨﯽ، ﺑﭽﮕﯽ ﮐﻨﯽ ، زﻣﯿﻦ ﺑﺨﻮری ، ﺑﺮﺧﯿﺰی و ﺑﺎز ﺑﺪوی ، و ﺣﻖ داﺷﺘﯽ اﻧﺘﻈﺎر ديدنمون رو ﭘﺲ از ﯾﮏ روز ﮐﺎری ﺑﮑﺸﯽ ، و ﺑﺮ روی دوﺷمون ﺗﺎ اوج آسمون ﭘﺮواز ﮐﻨﯽ ، ﺑﺮای ﺑﺎزﯾﮭﺎی ﺑﭽﮕﺎنه ﺑﮭﺎنهﮔﯿﺮی ﮐﻨﯽ و ﺧﻮدت رو ﺑﺮامون ﻟﻮس ﮐﻨﯽ ﺗﺎ ﻗﻨﺪ در دﻟمون آب بشه، همه اﯾﻨﮭﺎ رو ﺣﻖ داﺷﺘﯽ ، آخه ﺧﻮدﻣون ﺧﻮاسته ﺑﻮدﯾﻢ كه ﺑﺎﺷﯽ ، ﭘﺲ ﻣﻨﺘﯽ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ .

پسر ﺑﺎھﻮﺷﻢ ؛

ﻧﮕﺮان ھﺴﺘﻢ ﺑﺮای ﭘﺪر و ﻣﺎدرھﺎﯾﯽ كه ﺑﺎ ﻣﻨﺖ به ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ، در ﻣﺎھﮭﺎ و ﺳﺎﻟﮭﺎی اول زﻧﺪﮔﯿﺖ ﺑﺮاﯾﺖ ﺗﻼش ﮐﺮده اﯾﻢ و زﺣﻤﺎت زﯾﺎدی رو ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪﯾﻢ و چه ﺷﺒﮭﺎﯾﯽ كه ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﻮ از ﺧﻮاب ﺧﻮدﻣﺎن ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ ! ﻣﻦ ﻣﻨﮑﺮ اﯾﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻮم ، اﻣﺎ ﺑﺮاﺳﺘﯽ اﮔﺮ واﻟﺪﯾﻦ ﮐﺎری ﻧﮑﻨﻨﺪ ، ﻣﺮاﻗﺒﺖ اﯾﻦ ﻧﻮزادان ﺑﺎ ﮐﯿﺴﺖ ؟ ﮐﺎش ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﯾﻮاﺷﮑﯽ در ﮔﻮﺷﺸﺎن ﺑﮕﻮﯾﻢ: ای ﺷﻤﺎھﺎﯾﯽ كه ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﺎ ﺧﺪاﯾﺘﺎن ﻋﮭﺪ بسته اﯾﺪ اﮔﺮ ﻓﺮزﻧﺪی داشته ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻤﺎﻧﺘﺎن از او ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﺧﻮاھﯿﺪ ﮐﺮد ، ﭘﺲ چه ﺷﺪ . ﻣﻨﺖ ﺑﺮای چه و ﺑﺮای اﺛﺒﺎت چه ﭼﯿﺰی ؟!

ﻋﺰﯾﺰ ﺑﺎﺑﺎ ؛

ﻣﻄﻤﺌﻦ ھﺴﺘﻢ ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻮاﻓﻖ ﺧﻮاھﯽ ﺑﻮد ، اﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ آرزوﯾﯽ ﮐﻮﭼﮏ داشته ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﭘﺲاز آن ﺳﺎﻟﮭﺎﯾﯽ كه ﺗﻮ ﺑﺰرگ ﺷﺪی و ﺣﺮﮐﺎت و رﻓﺘﺎرت ﺑﻮی ﭘﺨﺘﮕﯽ به ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و آﻧﻘﺪر ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺷﺪی كه دﻧﯿﺎی ﮐﻮﭼﮑﺖ را به دﺳﺖ ﺧﺎﻃﺮاﺗﺖ ﺳﭙﺮدی ، به ﺷﻮق ﻧﮕﺎه ﻣﮭﺮﺑﺎﻧﺖ ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺐ ﺑﮕﯿﺮم و ﻋﺎﺷﻘﺖ بشم .

ﻏﻤﮕﯿﻦ ميشم  اگه من و ماماني رو دوﺳت ﻧﺪاشته ﺑﺎﺷﯽ و به ما ﺗﻮجه ﻧﮑﻨﯽ ، آن وﻗﺖ چه ﮐﺴﯽ ﻗﻠﺐ ما رو آب و ﺟﺎرو ﮐﻨه، دونه بپاشه ، ﺗﺎ ﮐﻠﻤﺎت ﻣﺜﻞ ﮐﺒﻮﺗﺮ از ﺳﺮ و ﮐﻮل ما ﺑﺎﻻ برن و اﻧﮕﯿﺰه ﻧﻮﺷﺘﻦ ما بشن . ﺗﻮﻗﻊ زﯾﺎدی ﻧﯿﺴﺖ ، ﻧﮕﺎه ﭘﺮ ﻣﮭﺮت رو ﻃﻠﺐ كنيم . ﺑﮕﺬار دلمون ﺧﻮش باشه ھﺮ لحظه كه از ما دور ﻣﯽ ﺷﻮی، ﻓﺮاﻣﻮشمون ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ و اﮔﺮ از ﯾﺎدت رفتيم ﮐﻤﯽ كه ﻻبه ﻻی ﻧﻮشته ھﺎمون ﺑﮕﺮدی ﭘﯿﺪامون ﻣﯿﮑﻨﯽ ، آﻧﮕﺎه ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﯽ آوری ﻣﻦ و ماماني همانهايي هستيم كه روزی گفتيم : ﺑﺮاﯾﺖ زﺣﻤﺘﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪه ايم و ھﺮ چهﮐﺮده ايم وظيفمون ﺑﻮده ،