تاريخ آشنايي

ﺳﻼم امير علي  ﺟﺎن ؛

ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻄﻮره پسر زﯾﺒﺎی ﻣﻦ  ﺧﻮﺑﯽ ؟ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻨﺒﺎر ﭼﮕﻮﻧﻪ آﻏﺎز ﮐﻨﻢ ! 42 روزه ﮐﻪ ﺑﺼﻮرت ﻋﻠﻨﯽ ﭼﯿﺰی از دﻟﻢ ﻧﻨﻮﺷﺘﻢ و اينو ھﻢ ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﮐﺎﺳﻪ ﺻﺒﺮت ﻟﺒﺮﯾﺰ ﺷﺪه از ﻧﺒﻮدنام . ﺷﺎﯾﺪ در اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺎ كسي ديگه ھﻢ درد دﻟﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﻢ ، اﻣﺎ در ھﻤﯿﻦ ﻧﺒﻮدنهاي ﮔﺎه و ﺑﯿﮕﺎھﻢ دلنوشته هايي در ذهن داشتم ولي وقت كافي براي تايپش نداشتم، به خاطر همين اكنون اين مطالب رو برات به يادگار مي گذارم .

پسر ﻋﺰﯾﺰم ؛پسر ﻋﺰﯾﺰﺗﺮ از ﺟﺎﻧﻢ ؛

در روز تولدت نتونستم برات مطلبي بنويسم ، به خاطر مريضي دختر عمو فاطمه ، كه خدا رو شكر فاطمه هم خوب شد . خدارو صد هزار مرتبه شكر.سيزدهم بهمن ، ﺗﺎرﯾﺦ آﺷﻨﺎئيه كه اونو توذھﻨﻢ ﻣﺮور ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ، ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺗﺎرﯾﺦ ﻋﻤﺮم ، ھﻤون ﻟﺤﻈﻪ اي ﮐﻪ ﻧﻔﺲ در ﺳﯿﻨﻪ ام ﺣﺒﺲ ، دﺳﺖ و پام ﺷﻞ و دﻧﯿﺎﻢ ﺧﺎﻟﯽ ميشه از دلهره هاي ھﺎی روزﻣﺮه ام . دﻏﺪﻏﻪ ھﺎی ﺷﻐﻠﯽ و ﮐﺎری ديگه برام ﻣﻌﻨﺎ و مفهومي ﻧﺪاره ، ﭼﺸﻤﻢ همواره ﻣﻨﺘﻈﺮ راھﯽ  بود ﮐﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮی آﺷﻨﺎ از آن ﻣﯽ گذشت .

پسر بهمني ﻣﻦ ؛

سيزده بهمن، چهارمين ﺳﺎﻟﺮوز شكفتن ﺗﻮﺳﺖ ، روزی ﮐﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ دﻟﺘﻨﮕﯽ ام ازﺗﻮ ﺳﯿﺮاب ميشه ، ﻧﻤﯽ خوام هيچ  ﻓﺮﺻﺘﯽ رو از دﺳﺖ بدم، دوﺳﺖ دارم ﻧﮕﺎھﻢ رو از ﺟﺎده ھﺎی ﺧﯿﺲ و ﺑﺎرون ﺧﻮرده دﻧﯿﺎ ﺟﺪا ﮐﻨﻢ و ﺑﺎﺳﺒﺪی از ﯾﺎس و ﻧﺮﮔﺴﯽ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﺖ بيام و ﺑﮕﻢ اﯾﻨﮏ ﺑﻪ ﺷﮑﺮاﻧﻪدﯾﺪن روی ﺗﻮ زﻧﺪه ام . دوﺳﺖ دارم اين روز  رو ﺟﺸﻦ ﺑﮕﯿﺮم ، دﺳﺘﺎمو تو دﺳﺘﺎت ﻗﻼب ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ ھﻢ ﺑﺮﻗﺼﯿﻢ و ﺑﭽﺮﺧﯿﻢ ، اونقدر ﮐﻪ ﺳﺮﻣون ﮔﯿﺞ ﺑﺮه و به روی زﻣﯿﻦ بيفتيم و ھﺮ دو ﺑﺨﻨﺪﯾﻢ و از ﻣﻦ ﺑﺨﻮاھﯽ ﺑﺎزھﻢ ﺗﮑﺮار ﮐﻨﯿﻢ ﭼﺮﺧﺶ آسموني رو ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻋﻈﻤﺘﺶ ﺛﺎﺑﺖ مونده.

 امير علي جان،

ﺳﺎﻋﺖ 12:30 دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎﻣﺪاد اﺳﺖ ، ھﻤﻪ ﺧﻮاﺑﯿﺪه اﻧﺪ ، ﺣﺘﯽ سهراب ! ﮐﻪ اگه ﺑﯿﺪار ﺑﻮد ﺑﻪ او ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ: سهراب ﻋﺰﯾﺰم ، زﻧﺪﮔﯽ دﯾﺪن ﯾﮏ ﺑﺎﻏﭽﻪ از ﺷﯿﺸﻪ ﻣﺴﺪود ھﻮاﭘﯿﻤﺎ ﻧﯿﺴﺖ ، ﺧﺒﺮ رﻓﺘﻦ ﻣﻮﺷﮏ ﺑﻪ ﻓﻀﺎ ، ﻟﻤﺲ تنهايي ﻣﺎه ، ﻓﮑﺮ ﺑﻮﯾﯿﺪن ﮔﻞ در ﮐﺮه ای دﯾﮕﺮ . زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺴﺘﻦ ﯾﮏ ﺑﺸﻘﺎب ﻧﯿﺴﺖ . سهراب ﻋﺰﯾﺰم ، زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎرش مهرﺑﺎﻧﯽ از ﻧﮕﺎه پسر ﺧﺮدﺳﺎل ﻣﻦ اﺳﺖ ، زﻧﺪﮔﯽ ﻟﻤﺲ ﭼﺎﻧﻪ ﻟﺮزان ﻣﻦ به هنگام دﯾﺪن روی اوﺳﺖ ، زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪن روی ﻃﻔﻠﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺑﻪ آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪﻧﺶ ﻟﺤﻈﻪ ھﺎ رو ﻗﺪم ﻣﯽ زﻧﻢ . زﻧﺪﮔﯽ ھﻤﺎن ﺣﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ درﭘﺎﯾﺎن ﻧﻮﺷﺘﻨﻢ اﻧﮕﯿﺰه ای ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﺮای دوﯾﺪن ﺑﻪ ﺳﻮی او ﺗﺎ در ﺑﻐﻠﺶ ﺑﮕﯿﺮم و زﻧﺪﮔﯽ ھﻤﺎن اﻧﮕﯿﺰه ای اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن رو ﺷﺐ زﻧﺪه دار ﻣﯽ كنه.

و ﮐﻼم آﺧﺮم ؛

امير علي ﻋﺰﯾﺰم اﯾﻨﮏ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ھﺴﺘﯽ ﻣنو ماماني ﺷﺪه ای و ﻗﻠﺒمونو ﺑﻪ اﻧﺤﺼﺎرﺧﻮدت درآورده ای ، و ﺗﻘﻮﯾﻤ دلمونو ﺑﺎ ﯾﺎد ﺧﻮد رﻗﻢ ﻣﯽ زﻧﯽ ، ﺗﺎ اﺑﺪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺖ ﻧﺨﻮاھيم ﮐﺮد و هميشه دوستت خواهيم داشت ، منو ﺑﺒﺨﺶ اﮔﺮ ﮔﺎھﯽ ﺳﺎﮐﺖ ميشم .ﺑﺎز ھﻢ ﺑﻪ دﯾﺪارت ﺧﻮاھﻢ آﻣﺪ ﻗﺮارمون در ھﻤﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮑﯽ و ﭼﻨﺪ ﭘﻠﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ از اﯾﻨﺠﺎ ، ﻧﺰدﯾﮏ بهار ، ھﻤﺎن ﻓﺼﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ روﯾﺶ ﺗﻮ اﯾﻨﮏ روﻧﻤﺎﯾﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ .

                                                                 از دلنوشته هاي بابايي