معجزه عشق

ﻧﻮر ﭼﺸﻤﻢ ؛

در ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ روز هاي ﺳﺎل يك هزار و ﺳﯿﺼﺪ و ﻧﻮد و ﺳﻪ ھﺠﺮی ﺷﻤﺴﯽ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺖ آﻣﺪه ام ﺗﺎ ﻧﺎﻣﻪ ای ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ و در آن ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ روﯾﺶ ﺳﺒﺰ ﮔﯿﺎھﺎن درﮐﻨﺎر ﺗﻮ ﭼﻘﺪر زﯾﺒﺎﺳﺖ ، و ﭼﻪ زﯾﺒﺎﺗﺮ ﮐﻪ آﺳﻤﺎن ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ام ﺑﺎ ﺗﻮ آﺑﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد . ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﻪ ھﺎی ﮐﺒﻮﺗﺮان ﺳﻔﯿﺪ در ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ ﻗﺪﻣﮫﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﭘﺮواز در آﻣﺪه اﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺒﺮ از ﺑﯽ ﺧﺒﺮی ﺑﺎرش ﺑﺮف ﺑﯿﺎورﻧﺪ و ﻣﮋده دھﻨﺪ ﺑﺮ ﺑﻨﻔﺸﻪ ھﺎ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ اﺳﯿﺮ ﺳﺮﻣﺎ ﻧﺨﻮاھﻨﺪ ﺷﺪ . در ﻧﺎﻣﻪ ام ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﺎران ﺑﺮ ﺷﺎﻟﯿﺰارھﺎ ﻣﯽ ﺑﺎرد و ﻗﺎﯾﻖ ﺑﻪ ِﮔﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺣﺴﺎﺳﻢ را ﺑﺸﺎرت ﻣﯽ دھﺪ و درﯾﺎی ﻣﺘﻼﻃﻢ را ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﯽ آورد و ﺷﺎﺧﻪ ھﺎی ﺟﺎﻣﺎﻧﺪه از ﺑﮫﺎر را ﻧﻮازش ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ، اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﺎم ﺗﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻟﺒﮫﺎی ﺗﺮک ﺧﻮرده ام را ﺧﯿﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ، ﻧﻪ ﻧﺠﯿﺒﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺎران . اﯾﻦ ﻣﻌﺠﺰه ﻋﺸﻖ ﺗﻮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﺒﺪارم را آراﻣﺶ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ ، ﻧﻪ ﺳﺮود ﭼﮑﺎوﮐﺎن ﺑﮫﺎری . اﯾﻦ اﻋﺘﻘﺎد ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺷﮑﻞ ﺑﮕﯿﺮم و ﺑﻐﻀﻢ ﺧﺎﻟﯽ از ﺟﻮاب ﻧﻤﺎﻧﺪ ،ﻧﻪ ﺗﺰوﯾﺮ ﺑﮫﺎر.

ﭘﺲ ﮔﻞ ﺑﮫﺎری ﻣﻦ ، ﺣﺎل ﮐﻪ اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ آراﻣﺶ ﻣﯽ ﮔﯿﺮم ، دﺳﺘﺎﻧﺖ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺴﭙﺎر و ﺑﮫﺎر ﻣﻦ را ﺗﻮ ﺷﮑﻮﻓﺎ ﮐﻦ و ﮔﺮﻧﻪ ﺑﺪون ﺗﻮ زﻣﺴﺘﺎن را ﺑﺎ ھﺮاس ﮔﺬر ﺧﻮاھﻢ ﮐﺮد .

پسر ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻦ، امير علي جان

در اوان ﺳﺎل ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﯾﮏ ﭘﺪر ﻋﺎﺷﻖ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺑﺮاﯾﺖ دﻋﺎ ﮐﻨﻢ و از ﺧﺪا ﺑﺨﻮاھﻢ ﺗﻮ را در آﻏﻮش من و ماماني ﺑﺮايمان ﻧﮕﻪ دارد و رھﺎﯾﺖ ﻧﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﺨﺖ از اﺣﺘﯿﺎﺟﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ، ﺑﻪ اﺷﺘﯿﺎق رﺳﯿﺪه ام . از ﺧﺪا ﺑﺨﻮاھﻢ ﺗﻮ را ﺑﺰرگ و ﻋﺰﯾﺰ ﺑﺪارد ھﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﮫﺎ را در ﺑﺎﻏﮫﺎی ﺑﯿﮑﺮان ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ و ﺑﺎ آﻧﮫﺎ ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . از ﺧﺪا درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻨﻢ ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ دﻟﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارم و ﭘﯿﺮﺗﺮ از اﺳﺎﻃﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮم و ﺟﺎن را ﺑﯽ ﻧﺎم و ﻧﺸﺎن ﻃﻠﺐ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ را ﺑﺮ ﺑﻮرﯾﺎی آﺑﯽ دﻟﻢ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﺗﻮ را ﺧﻮاھﺎن ﻣﯽ ﺷﻮم . اﻣﯿﺪوارم در آن ھﻨﮕﺎم ﮐﻪ ﺑﺎراﻧﮫﺎی ﺑﮫﺎری ﺑﻪ اﺣﺘﺮام ﺗﻮ ﻣﯽ ﺑﺎرد واژه ھﺎﯾﻢ از ﻣﯿﺎن دﺳﺘﺎﻧﺖ ﻧﭽﮑﺪ و ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﻧﺮود ، ھﻤﺎن وﻗﺘﯽ ﮐﻪﺷﺎﯾﺪ ﭼﺘﺮی ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و ....

                                                  دوستت داريم امير علي جان                                                                                        دلنوشته اي از طرف ماماني و بابايي