مسابقه نه چندان مادرانه

داریم به قسمت‎های رقابتی مادری نزدیک می‎شویم! منظورم سال‎هایی است که بچه‎ها برای مادر و پدرهایشان تبدیل به ماشین مسابقه می‎شوند. زمانی که زودتر گفتن کلمه ماما و راه افتادن در 9 ماهگی مایه افتخار می‎شود و نقل محافل فخر فروشی. بعد دیگر مسابقه می‎رسد به این که بچه‎ی من چند تا پله را می‎پرد و بعدتر می‎شود تعداد پایتخت‎هایی که نام‎شان را بچه‎ی من بلد است و شاید این که «بچه‎ی من ویولن می‎زنه که از همه سازها سخت‎تره» و این که «انگلیسی رو که همه بلدن، بچه‎ی من فرانسه حرف می‎زنه» و کلاسش بالاست و جمع کردن اعداد سه رقمی و خواندن قبل از سن مدرسه و... خودتان لابد شنیده‎اید دیگر.

نفرت‎انگیزترین وجه مادری در روزگار جدید به نظر من همین است. این که بچه می‎شود وسیله‎ای برای پز دادن به در و همسایه. برای سر را بالا گرفتن و چشم نازک کردن و بچه را وسط نشاندن و هنرهایش را به نمایش گذاشتن. بعد اگر خراب کرد، گفتن این جمله که «آبرومو بردی!» یا «این طوری نکن، فکر می‎کنن ما دروغ گفتیم!» و این حرف‎ها.

از این حرف‎ها متنفرم. وقتی مادری را می‎بینم که بچه‎اش را (بر خلاف میل بچه) به هزار جور کلاس جورواجور می‎فرستد و پزش را می‎دهد، دلم می‎خواهد یونیسف بودم و آن بچه را از دست مادرش نجات می‎دادم! نمی‎دانم آن مادر اضطراب و عذابی را که دارد به بچه‎اش می‎دهد نمی‎بیند، یا می‎بیند و فکر می‎کند برای آینده‎اش خوب است. نمی‎فهمم تفاوت بین این که بچه اولین کلمه‎اش را در10 ماهگی بگوید یا دو سالگی، چیست. نمی‎خواهم بدانم اگر آن بچه فردا نابغه نباشد و تیزهوشان قبول نشود و رتبه کنکورش 35 هزار شود و مشکل تنفسی پیدا کند و نتواند در هیچ ورزشی موفق شود، آن مادر و پدر چه حسی خواهند داشت. من فقط دلم برای بچه‎هایی می‎سوزد که قرار است جای خالی عقده‎های روحی والدین‎شان را پر کنند.

پي نوشت: قطعا منظور من همه مادر و پدرها نیستند. این واضح است دیگر، نه؟ اما راستش را بخواهید، این روزها مسابقه دادن بدجوری مد شده.

            دردونه ی کوچولوی من .                  

زمان به سرعت میگذرد و تو هر روز پیش چشمانم بزرگتر و زیباتر میشوی .لحظه ها رفتني اند و خاطره ها ماندني . تمام ادبيات عشق را به نگاه معصومانه ات مي فروختم اگر خاطره ها رفتني ميشدند و لحظه ها ماندني!                                              

پسر نازم !

هنگامیکه در آغوشمی دستان کوچک گرما بخشت را در میان دستانم میگیرم و تو با چشمان نافذ و زیبایت به چشمانم خیره میشوی و نگاه معصومانه ات تمام خستگي را از تنم در مي كند .

پسر كوچولوي من !

به حضور و وجود تو سخت محتاجم و براي ديدنت و بودنت سخت احساس دلتنگي ميكنم . به بزرگترين عشق و در كوتاهترين جمله ممكن و به روي لطيف ترين گل سرخ و براي تو دوست داشتني ترين كودك معصوم دنيا مي نويسم دوستت دارم .

پسر عزيزم !

از خداوند چيزي برايت ميخواهم كه جز خدا در باور هيچكس نگنجد