نوشته های یک مادر و پدر عاشق

 به همین سرعت بیست و هفت ماه از بودن پسر یکی یک دونه من گذشت.... بیست و هفت ماهی که با تمام سختی ها و مثل برق و باد گذشت و حسرت میخورم که چرا بیشتر ازشون استفاده نکردم.... دلم لک زده برای نوزادی امير علي جان و آروم بودنش و شیر دادن بهش.... عکسهاش رو که نگاه میکنم انگار ده سال پیش بوده.... زمان خیلی خیلی زود میگذره... و مسلما به همین سرعت هم بزرگتر خواهد شد و مدرسه خواهد رفت و .. و... و.. و دل من برای همین روزها هم تنگ خواهد شد که بتونم درآغوشش بگیرم و بدون دردسر تا میتونم ببوسمش و به خودم بچسبونمش... روزهایی که دیگه خبری از این آغوشها نیست... پس سعی میکنم همین روزها رو با تمام وجودم ببلعم و برای خودم و دلم حفظشون کنم.... روزهای دو تایی من وامير علي که خيلي زود به پايان رسيد خدایا توکل به خودت که میدونم همیشه بهترین ها رو میخوای... قربون بزرگی و عظمتت اي خداي مهربون.... خودت کمک کن... 

و اما آقا امير علي ما.... خیلی وقته که میخوام یه پست بذارم و دایره لغاتش رو بنویسم تا یادگاری بمونه اما هر روز به این دایره لغات، کلمه اضافه میشه تا جایی که الان این دایره با اون دایره ای که یک ماه قبل میخواستم بنویسم زمین تا آسمون فرق داره..... بسکه این بچه ها هر روز عوض میشن و تغییر میکنن و بزرگ میشن و شیرین کاری های جدید یاد میگیرن... واقعااااااااااا تو این سن ها میشه به معنای واقعي کلمه بهشون گفت "طوطی".. چون هیچ حرف یا حرکتی از زیر دستشون در نمیره و عین آینه همه رو تکرار میکنن..... امير علي ماهم خوب از این قاعده مستثنا نیست و دائم داره مارو با همین کارها از خوشی سکته میده... نه که آدم بزرگها فکر میکنن بچه خودشون با نمک ترین و باهوشترین و بامزه ترین بچه روی کره زمینه!!!!! ما هم همینیم و هی در حال غش و ضعف کردن و قربون صدقه رفتنیم.... واسه همین هم من عکسهای گل پسرمون رو همینجا میذارم و شیرین کاریهاش و دایره لغاتش رو تو ادامه مطلب میذارم تا فقط یادگاری بمونه برای خودم و خودش .....وقتهایی که دارم میخوابم کلی جمله و مطلب میاد تو ذهنم که بنویسم تو پست جدید.. ولی واقعا اونقدر فکرم مشغوله و فراموشکار شدم و وقتم محدوده که موقع نوشتن چیزی به ذهنم نمیاد... واسه همین گمونم ادامه مطلب خالی بمونه تا سر فرصت و یکی یکی چیزایی که یادم میفته بنویسم.

عزیزم امشب یک لحظه چنان حس عجیبی به من دست داد که نمیدانستم چگونه آن را به تو نشان دهم. خواستم این حس را اینجا حک کنم  تا  بدانی که چقدر دوستت دارم  امشب وقتی صورت زيبايت را لمس کردم و دستان کوچکت بر دور گردنم حلقه زد احساسی داشتم که هیچ گاه نميتوانم آن را فراموش كنم  ای کاش میدانستی گرمی بوسه های این روزهایت را تا ابد بر گونه هایم حس خواهم کرد . کاش میدانستی وقتی که چشمان خوشگلت به چشمانم خیره میشود انگار جانی دوباره میگیرم.  کاش میدانستی هق هق گریه هایت برایم عذاب است و قهقه خنده هایت برایم زندگی . ای کاش میدانستی وقتی  صدایم میکنی  چقدر لذت بخش است عاشق صدای دلنشین کودکانه ات هستم . ای کاش میدانستی وقتی کسی به من چیزی میگوید یا به شوخی مرا میزند تا عکس العمل تو را ببیند و تو در اغوشم میایی و از من طرفداری میکنی چه لحظه زیباییست.

بدان که وقتی با تو بازی میکنم . و تو از ته دل میخندی و ریسه میروی ته دل من چه خبر است قربون خنده های شیرینت. وای که چه زیبا حرف میزنی دلم میخواهد بنشینم و یک  دل سیر برام حرف بزنی، مخصوصا وقتي كه بهت ميگيم برامون قصه بگو و تو شروع ميكني به قصه گفتن يكي بود يكي نبود و.... قربون اون زبون و دهان کوچکت. وای ای خدا چه طور  بگویم این احساس قشنگ را بغض گلویم را گرفته دلم میخواهد تو را در بغل بگیرم و غرق بوسه کنم ولی تو خوابی و دلم نمیاد این خواب ناز را از تو بگیرم.  

 دل نوشته بابايي: پسرك چشم آبي من:

« چقدر خوشحالم كه تو به دنيا آمدي »

نوشتن برای من یک تفریح یا سرگرمی نیست. نوشتن خود خود زندگی است. مینویسم تا یادم بماند و یادمان بماند. می نویسم تا در روزمرگی پرهیاهوی این زندگی تکراری ، غرق نشوم. می نویسم تا زنده بمانم...

عزيز دلم يادم بیاور اینبار که برای تو کفشی دیگر خریدیم ، عصایی نیز برای خودم بخرم ، برای وقتی که پاهایم توان راه رفتن ندارند ، برای وقتی که خط عمر کف دستم کوتاه تر می شود ،برای فرداهایی که دیگر دستی در دستم نیست . و برای وقتی که دستان کوچک امروز بی تفاوت به گذشته ، وبلاگ نویس فرزندانش می شود .

معبود من :

امير علي بی همتای زندگیمان را

در آغوش خودت همواره حفظ کن

ای خوب من عاشقانه دوستت داریم

                                                                                                   از طرف ماماني و بابايي