بازيكن منچستر

 پسر گلم، تو بهترین منظره ازتمام دنیای من وماماني هستی. 

کارسختیه درموردبزرگترین اتفاق زندگیت صحبت کنی ولی چون قراره این دست نوشته نشانه عشق یک پدر به پسرش باشه پس خطاب به تو می نویسم امیر علی عزیزم ، اینقدر از آمدنت خوشحالم که تمام نمازهایم را به شکرانه وجود تومی خوانم وممنونم ازتوکه حس زیبای پدربودن رو به من هدیه کردی وممنونم ازماماني مهربون وفداکارت که فقط خدامیدونه چقدر به خاطر تو زحمت می کشه.خلاصه از ماماني هرچی بگم کم گفتم.پس بذاربرای اینکه حقش ضایع نشه هیچی نگم وقضاوت رو به خودت واگذارکنم تاوقتی که بزرگ بشی.راستی بذار از آرزوی قبلی وقلبی خودم هم بگم که

(( انشاا..خداعاقبتت رو ختم به خیرکنه و تو رو محب واقعی اهل بیت قرار بده))

امیر علی جان این روز را هر گز فراموش نمی کنم كه وقتي لباس منچستر را پوشيده بودي و تو پارك آزادگان بازي ميكردي همه محو تماشاي تو بودن و حتي چند تا از خانوما ديگه طاقت نياوردن و اومدن تو رو بغل كردن و بوسيدنت و وقتي ازت خداحافظي كردن تو هم با دست براشون بوس فرستادي. ولي ول كنت نبودن رفتن با چند نفر ديگه دوباره برگشتن .بااين پيراهن ورزشي كه پوشيدي شبيه خود بازيكناي منچستر شدي. عاشق اون تيپ ورزشيتم عزيزم. ای آبی ترین آسمانی من، هنوز انگشتانت بوی باران می دهد و لطافت هزارن ابر را با خود داری. بگو از کدامین سو سبز شدی که تنت همنوای خورشید و چشمانت کهکشانی است از نور و روشنایی.

وقتی که می خندی قلبم تبسم می زنه به عشق و رويایم سبز می شه در باغچه دستان تو .بیا و باغبان باش دلم را تا شکوفه دهد همچون روح بزرگوار تو، ای روح آبی من .

با من باش 

آن طور که می خواهی 

نه طوری که من می خواهم 

باش که بودنت زیباست 

و به من هم بیاموز که باشم نه آنطور که هستم 

تو شبیه کودکی هایم که نه 

انگاره کودک درون منی 

و معلمی هستی با دستان کوچک 

که هرشب به من مشق عشق می دهی 

آفتاب نه ماه نه 

تو خود خودت هستی 

و من تورا به هر چه هست نه 

به آنچه نیست تشبیه می کنم 

ای کودکی دیرآشنای من 

با تو تمام لحظه هایم هست می شود 

 کوچکتر که بودیم ایمانمان بزرگتر بود

  بادبادک میساختیم

   نمی ترسیدیم باد نباشد ...

چقدر دلم برایت تنگ شده،کودکی من